Door de gesprekken met Joost Horward en door mijn eigen gedachten ben ik tot een kern gekomen waar voor mij dit onderzoek om draait. Wat ik wil zeggen. Ik denk dat hiermee mijn fascinatie voor Gilles de Rais wordt verklaart. Het gaat verder en het gaat dieper dan enkel de figuur. Er brand een vuur in mij, een boosheid. En die boosheid wil ik vormgeven in theater. U mag het er mee eens zijn, maar u mag het er uiteraard ook volledig niet mee eens zijn. Het is mijn mening en die stel ik express zwart/wit voor. Om het duidelijk te maken. Hier komt ie.
De Westerse samenleving voedt zich met:
Winst
Ego
Aandacht
Gilles de Rais liet en laat nu nog soms zijn slachtoffers verbleken in de aandacht. Het kwaad trekt aan en dat wordt versterkt door social media. Volg eens het nieuws rondom een willekeurige schietpartij in de Verenigde Staten. De schutter krijgt alle aandacht. Maar krijgen de slachtoffers een gezicht?
De prikkels van de opkomende social media, reclame en televisie, leiden vervlakking in de hand, omdat het inlevingsvermogen en een kwetsbaarheid van het echte leven een stuk verloren gaat. Op dit soort plekken is namelijk weinig ruimte voor kwetsbaarheid. De twijfel wordt uit de communicatie gehaald. Men ‘moet het weten’. En regelmatig ten koste van een ander. Vooral sinds 11/09/2001 zijn mensen bang geworden en mogen ze het niet NIET weten.
Men mist hierdoor in mijn ogen een helikopterview over het leven. Men is met zichzelf bezig en verliest het begrip voor een handeling, een mening of een gevoel van een ander.
In deze communicatievormen is er sprake van een soort eenrichtingsverkeer. Er worden emoties opgeroepen, waar men vervolgens lastig op kan reageren, omdat het via een scherm gaat. De ander is er namelijk vaak niet bij. Het is kant en klaar. Het is af. Maar dan gebeurd er dus juist weinig tot niets in de interactie op gevoelsniveau. Dit leidt op zijn beurt naar een psychopathisering van de samenleving. En uiteindelijk naar een totale ‘verdoemenis’.
‘Ik kan niemand meer de weg vragen’ slaat op dat ik niemand meer de weg durf te vragen (zwart/wit gezegd), omdat de samenleving steeds meer ‘de touch’ mist om elkaar de weg te wijzen.
Ik besef me terdege dat het onderzoek zich blijft ontwikkelen tot een kern: ik ben vertrokken vanuit Gilles de Rais om naar de veralgemenisering van het universum van de psychopaat te gaan, naar tot slot de, in mijn ogen, psychopathisering van de samenleving.
De vraag luidt: hoe ziet de Gilles de Rais van nu er uit? En hoe geef ik op de avonden , wanneer ik mijn bevindingen van het onderzoek toon, de lijn van Gilles de Rais naar de psychopathisering van de huidige samenleving weer?
Dat zijn interessante vragen die hun antwoorden nog gaan krijgen.